O NAS

Małgorzata Lech i Przemysław Fik

Podglądamy życie nad Zalewem, próbujemy przygwoździć realność fikcją a fikcję realnością, łapiemy chwile w słowie i w obrazie, słuchamy, co mówią ludzie, którzy tworzą wydarzenia Bulwar(t)u.

Gdy rozmawiamy, historie same zaczynają się wymyślać. Podwodne i podziemne życie Bulwarowej najbardziej działa nam na wyobraźnię. Kiedy my to wszystko spiszemy, skoro tyle się dzieje tu i teraz? (Nie)codzienność Bulwar(t)u wciąga naaas…

Gośka o Przemku

często wyskakuje z niego dzieciak i zaczyna wymyślać „odjechane” historie. Najczęściej o rybakach i rybach. Poziom abstrakcji tych idei jest wysoki, mniej więcej taki, jak w animacji Bulwar(t)u – zobacz animację. Wskakuję na ten poziom, chwytam, przekładam na mój język, bo ja myślę przede wszystkim słowami. Ale tak!  Przemek też wierzy, że pierwszy impuls poruszania wyobraźni jest w słowach, choć niekoniecznie w mówieniu. Strasznie mnie denerwuje, kiedy nie odbiera i nie oddzwania, bo gdy mam pomysł, to w sekundę łapię za telefon i chcę mu opowiedzieć. Pod wpływem współpracy przy Bulwar(t)cie, ja zaczęłam robić zdjęcia, a on zaczął pisać. Dziwne.

Ponoć przechodzi kryzys wieku średniego i dopada go nieznany dotąd rodzaj melancholii. Ze swojej ostatniej podróży przez najgorętszą pustynię świata, podczas której miał zabijać tę melancholię, wrócił pozornie niezmieniony, całe szczęście nadal wyskakuje z niego ten dzieciak.

Przemek o Gośce

potrafi walczyć o swoje i nie oddaje pola bez popisowej walki. Pisze teksty na komputerze, w którym już nic nie działa. Co chwilę wydzwania z nowymi pomysłami. I najlepsze, że te pomysły działają. Nie zna się na technologii, i nie wie co to jest PokemonGO. Za to umie żonglować słowami, wprawiając mnie tym w nieustanny zachwyt. Jest pierwszym słuchaczem moich szalonych opowieści. Wreszcie jest ktoś, kto skleja moje pomysły w jedną całość. Gdy rozmawiamy, czuję się spokojnie i mogę dalej uruchamiać moje szaleństwo. Ja wolę przebierać w obrazach, a ona w słowach. I niech tak zostanie.